Zwyczaje motocyklowe – czy to jeszcze ma rację bytu?

˙

Motocykliści to specyficzna grupa ludzi, najlepszym określeniem byłoby chyba „plemię”. W czasach pierwszych motocykli były to pojazdy awangardowe, może nawet ekscentryczne. Jak spojrzy się na tych wszystkich ścigających się w latach 30tych – bez kasku, w pilotce, ze słabymi hamulcami to włos jeży się na głowie. W międzyczasie motocykle rozwijały się i umożliwiały swobodne przemieszczanie się a w stosunku do samochodów były relatywnie tanie. Szczególnie w Polsce motocykl był namiastką wolności. W kolejnym etapie stały się znowu dostępne dla wybranych – produkowano coraz szybsze i droższe motocykle.

W dzisiejszych czasach motocykl staje się ogólnodostępnym dobrem ale raczej uzupełnieniem samochodu. Zrozumiałem to bardzo dobrze jeżdżąc po Włoszech motocyklem, miałem wrażenie że, każde auto stojące na światłach czy w korku robi mi miejsce. Były nawet takie sytuacje gdzie osobówki stojące w korku rozstąpiły się na tyle że, motocykle mogły jechać w dwóch kierunkach środkiem drogi…

Gdy dojechałem na nocleg do zaprzyjaźnionego Włocha zapytałem go o to – u nas w Polsce samochodziarze raczej zajadą ci drogę (dlaczego masz być szybciej niż oni!). Włoch zdziwiony odpowiedział: Czemu ty się dziwisz? Przecież oni wracają z pracy, a pierwsze co zrobią po powrocie do domu to wsiądą na swoje motocykle…

Teraz przecież na motocykl wsiadają zarówno prawnicy, lekarze jak i pracownicy fizyczni. Ludzie starsi i młodzi. Mężczyźni i Kobiety. Każdy ma inne hobby, inne przekonania a mimo to gdy są w pobliżu swoich motocykli stają się plemieniem motocyklistów. Poniżej opiszę niektóre zwyczaje plemienne motocyklistów – oczywiście wszystkie one będą w pewnym stopniu wyidealizowanym obrazem. A dlaczego nie zawsze tak jest jak niżej opisano, albo czemu coraz rzadziej tak jest to już temat do dyskusji w komentarzach.

Znamy się po imieniu?

Wśród motocyklistów powszechne jest zwracanie się do siebie jakbyście się znali od lat. Wyobraź sobie że, stoisz sobie przy motocyklu przed sklepem, podchodzi do Ciebie gość w ubraniu motocyklowym, jeżeli nie przyjechał motocyklem to ma co najmniej motocyklową koszulkę na sobie.

Z jego ust pada: -Hejka!

Podajesz nieśmiało rękę na powitanie, a on zawija swoją rękę o twój kciuk. Potem rozmawia z Toba jakby cię znał od przedszkola… Jesteście po prostu na Ty. Nie ma znaczenia różnica wieku czy posiadany motocykl. Jeszcze bardziej zaskakujące może być gdy na światłach podjedzie do Ciebie motocyklista i wystawi rękę do przybicia „żółwika”, przybijesz i każdy pojedzie w swoją stronę.

LwG – czyli braterskie pozdrowienie

Rozwinięciem poprzednio opisanego zwyczaju jest podnoszenie lewej ręki do mijanego motocyklisty. Niestety ten zwyczaj zdaje się zanikać. Nie wiem czy z powodu niewiedzy nowych motocyklistów, czy może z ignorowania innych motocyklistów. Natomiast temat ten jest tak popularny że krążą dowcipy o tym dlaczego dany „typ” motocyklistów nie podnosi ręki. Dla przykładu tylko trzy z wielu (resztę możecie znaleźć spokojnie w necie):

• Posiadacze Harleya nie podnoszą ręki w pozdrowieniu do tych którzy już spłacili raty za swój motocykl.
• Jeźdźcy enduro nie podnoszą ręki bo wysokość siedzenia nie pozwala zniżyć wzroku ku reszcie maluczkich
• Kierowcy superbików nie machają, bo właśnie osiągają prędkość światła i masa własna wzrasta tak, że nie mogą ruszyć choćby palcem

Motocykl na poboczu – musisz się zatrzymać.

Mój dziadek, który zaszczepił we mnie motocyklizm i podarował pierwszy motocykl, opowiadał mi że, jest taka zasada której nigdy motocyklista nie łamie – Jeżeli widzisz na poboczu motocyklistę to MUSISZ się zatrzymać i zapytać czy trzeba pomóc. Nie ważne czy masz umiejętności techniczne albo czy masz narzędzia. Należy się zatrzymać bo może brakło paliwa i oddanie litra własnego paliwa pomoże dojechać do stacji benzynowej. Może trzeba odpalić na pych. Kiedyś motocykle były bardziej awaryjne, więc i motocykliści częściej musieli się wspomagać. Rok temu zatrzymałem się i okazało się że właścicielowi 125tki spadł łańcuch, aby poluzować tylne koło potrzebne były dwa klucze 19, a on miał tylko jeden. 20minut później kolega był już w dalszej drodze, a do domu miał ponad 100km. Drobiazg, a jaka radocha w sercu. Warto pomagać. A słyszę że, coraz rzadziej jesteśmy chętni pomóc nieznajomemu – naprawdę lubimy patrzeć tylko na czubek własnego nosa?

Najsłabsza maszyna prowadzi peleton?

Tej zasady nauczyłem się w Klubie Chińskich Motocykli, jadąc w grupie, panuje tam zasada że najsłabsza maszyna jedzie na przodzie, lub gdy nie zna drogi, jedzie na drugim miejscu, zaraz po prowadzącym. Dlaczego to takie ważne, wie tylko ten kto w grupie jechał, motocykle jadące na końcu zawsze muszą gonić tych przed nimi. A mając słabszy motocykl ciężko jest to robić skutecznie. Żeby nie zgubić więc kolegi na słabszym motocyklu wszyscy inni się dostosowują do jego tempa.

Zloty

W to co się dzieje na zlotach wnikać nie chce – niech każdy pojedzie i wyrobi sobie zdanie. Ja sam nie lubię wielkich zlotów, wolę takie na 80-100 osób maks (najlepiej na 30). Takie właśnie mam w Klubie do którego należę. Wiem jednak że każdy ma swój gust. Moja babcia (lat 83) często pyta mnie kiedy jadę na kolejny rajd. Takie określenie zawsze kojarzyło mi się z wyścigami, najczęściej w trudnym terenie. Ale jak wyobraziłem sobie moich dziadków w latach 60-tych czy 70-tych jadących motocyklem przez Polskę na dwusuwowym 6-ścio konnym motocyklu to zrozumiałem, że to wymagało nie lada wytrwałości. Teraz mamy zloty często i blisko, możemy obwiesić się blachami zlotowymi w kilka lat, a kiedyś spotkań było mało i trzeba było daleko jechać. Maszyny były bardziej awaryjne niż teraz – więc w zasadzie były to rajdy, bo nie każdy dojechał :-).

Myślicie że, coraz bardziej szerzący się egoizm i indywidualizm zniszczy nam te fajne zwyczaje, czy może mamy tylu nowych motocyklistów którym wystarczy przybliżyć ideę motocyklizmu. A może jest to po prostu pobożne życzenie i nigdy nie było idealnie? Zapraszam do komentowania.

Pamiętajcie tylko o jednym, wyświadczone dobro, nawet drobne, zwiększa u tego kto go doświadczył czterokrotnie chęć pomocy następnemu (badanie Matt Weinstein/Dale Larsen).

Warto więc puszczać dobro w świat.