Junak M14

Junak M14 125 to kolejna wariacja motocykla, która bazuje na kopii silnika Hondy Rebel 125. Kolejna, bo mamy już wersję M16, M11 i M11 Cafe, przy czym ten ostatni model, Cafe, różni się zaledwie tylko kilkoma detalami od M14. Jednak są to detale, które bardzo mocno wpływają na sposób jazdy i które mocno odróżniają od siebie te motocykle.

To co M14-stkę, bardzo odróżnia od innych emek, to sposób prowadzenia, a konkretnie pozycja w jakiej siedzimy. Chociaż te motocykle mają niemalże identyczne wymiary, to na przykład M11, wymusza pozycję bardziej chopperowatą. Mamy nieco wysunięte nogi do przodu i wyższą kierownicę. Taka pozycja sprzyja relaksacyjnej jeździe. Natomiast model M14, zachęca bardziej do zaciętej, sportowej jazdy. Podnóżki mamy mniej więcej po środku motocykla, pod siedzeniem, a nie wysunięte do przodu. Z tego powodu nieco niżej zostały poprowadzone tłumiki. Mamy też niższą kierownicę co zachęca do pochylenia się nad nią i co daje nam więcej pewności siebie w zakrętach. To by się zgadzało – taki właśnie jest rodowód motocykli typu Cafe – wyścigi. I mogło by tak być również w przypadku M14, gdyby nie ciężar przedniego zawieszenia, który raczej zniechęca do ostrego piratowania. Duże baloniaste koło, brak zawieszenia upside-down i pancerne hamulce sumują wagę, która w zakrętach, przy maksymalnej prędkości, w zakrętach nieco daje o sobie znać.

Przyjrzyjmy się stylowi. Bardzo podoba mi się stosunek ilości chromu, do koloru czarnego. Zbyt duża ilość chromu moim zdaniem wygląda kiczowato, w M14 nie ma go ani zbyt dużo ani zbyt mało. Lubię też elektroniczne wskaźniki, to nie jest typowy klasyk, analogowe zegary dodały by jednak zdziadziałego stylu, a elektronika fajnie tutaj komponuje i podkreśla usportowiony charakter. Podoba mi się też boczne światło odblaskowe. Wiele razy przy innych motocyklach, tego się czepiam. Nie podobają mi się te klasyczne okrągłe odblaski zaczerpnięte z Wigry 3. W M14 zadbano o ten detal. Został ładnie wkomponowany w amortyzator. Nie da się ukryć, że M14 jest intrygujący, nieco inny niż klasyki, przyjemny dla oka, ekscentryczny. Ostatnie słowo wskazywać by mogło że mamy do czynienia z towarem luksusowym, którego jakość jest wysoka i cena także nieproporcjonalnie wysoka. Niestety kilka detali psuje ten obraz ekscentryzmu. Np imitacja przeszycia na kanapie. Wszystko co ma nitkę na siedzeniu kojarzy nam się z luksusem. Tutaj mamy plastikowy odlew nitki. Naturalnie, w codziennym, użytkowaniu, to w żaden sposób nie przeszkadza, a nawet pomaga, bo do środka nie przedostaje się nam woda, ale w patrzeniu na niego już tak, przeszkadza. A spójrzmy prawdzie w oczy, ten motocykl kupuje się nie tylko by nim jeździć, ale też żeby się zaprezentować. Ileż splendoru dodał by taki drobiazg! W tej cenie byśmy tego jednak oczekiwali. Nie podobają mi się także linki przy kierownicy. Wyglądają jak by były zbyt długie, na siłę dopasowane od innego modelu z dłuższą kierownicą. Gdy linkę od gazu próbowałem wsunąć bardziej do środka, aby nie piała, motocykl zwiększał obroty. Tu też oczekiwał bym nieco więcej staranności. Irytują mnie też wlewy paliwa nie posiadające zawiasu. Przy tankowaniu motocykla jest tak wiele rzeczy do zrobienia, zdjęcie kasku, kominiara, rękawice, kluczyk, portfel czy telefon gdzieś ukryty głęboko w skórzanej kurtce, a tu jeszcze tym korkiem trzeba się opiekować. Zawsze mam problem gdzie go odłożyć. W świecie który bombarduje ilością informacji i wymusza turbo szybkość życia, wszystko co upraszcza codzienne procesy jest u mnie na +. M14 tego plusa nie złapał.

Jak jeździ Junak M14? Odpalenie silnika budzi bardzo przyjemne uczucia, a nawet bardzo, bardzo przyjemne. Na wolnych obrotach brzmi pięknie, dumnie, dostojnie. Jest to prawdziwa orkiestra symfoniczna. Trochę mniej wdzięku ma przy średnich obrotach, ale nadal jest przyjemny dla ucha. Natomiast na najwyższych obrotach zaczyna brzmieć jak zarzynany świniaczek, ale za to rekompensuje to nagłym przyrostem mocy. Po przekroczeniu 6-7 tys obrotów włącza się jakieś „turbo”. W M14, i chyba w całej serii M, musisz wybrać – albo dźwięk, albo power. Tego ostatniego nie brakuje, bo rozpędzić 150 kilogramów do prędkości 100 km/h to jednak wyczyn w świecie 125-tek.

Wydaje mi się też, że u obserwatorów ten 2 cylindrowy silnik wywołuje pewnego rodzaju dysonans poznawczy. Bo gdy przeciągniemy ten motocykl, na drugim biegu, do 9 tys obrotów, to ludziom na chodnikach wydaje się, że nadjeżdża wariat na szlifierce, który na liczniku ma już powyżej setki. Tymczasem my grzecznie jedziemy 50. Mnie to nie przekonuje, kojarzy mi się to z bardzo popularnymi, 6-cylindrowymi silnikami, BMW. Też robią dużo dźwięku, a jadą względnie normalnie. Mimo to wiem, że istnieje cała masa zadowolonych użytkowników zarówno BEEMEK jak i tych 2-cylindrowych motocykli.

Dane techniczne: